از اشک های بی شمار انتظارم بپرس و از سرگیجه ی بعد از دَوَران عقربه های ساعتهای بی قرار بدان که آمدنت چقدر به دیر انجامیده است

بیهوده آب را گل آلود میکنی این حوضچه خالی از ماهی است

یک استکان چای  و میزی کنار پنجره  … این هم تعریف ساده ایست از زندگی

چای سرد دوری ات را تلخ می نوشم قند دردلم آب می شود  وقتی از آمدنت خبر می دهی  آمدنت پایان تلخی هاست

این روزها حرف های سرد تو سلاح گرمی است … می کُشد مرا