بابام کارگر بود. پولدار نبود. معلم هم نبود. اما مهربان بود. همیشه بوی سیگار میداد. روزی یک پاکت میکشید. یک روز زر، روزی شیراز، گاهی هما و شاید هم اُشنو. دستهای زبرش را روی صورتم میکشید. وقتی به چشمهای سیاهم نگاه میکرد نگاهش پر از مهربانی بود. میپرسید: «این دختر
چند پرسشفلسفی دربارهی ماهیت “من”. آنروزها مهربانوی قصهی بزرگ علوی میگفت: «جسمم را میخواستم به کسی ببخشم که روح مرا اسیر کند». به درستی پیداست که مهربانو بین خود و جسم و روحش تمایزی روا داشته است. او خود را مالک جسم و روحش فرض کرده و تصمیمش را گرفته
از مدرسه که برمیگشتم ناهارم را میخوردم و میرفتم شاگردی خیاطخانهی آقا فرهنگ. شب که میشد مزد نیمروزم را میگرفتم و یکراست میرفتم به دیدن دوچرخهی کورسی پستهایرنگی که توی ویترین مغازه منتظر من ایستاده بود. خوب نگاهش میکردم و یواشکی میگفتم: «بالاخره همینروزها میام و میخرمت و این دوچرخهی
