اسفند 1399

بهره جوئی از ادبیات متکبرانه در گفتگوهای روزمره تنها از سر قدرت و بی نیازی نیست و گاهی از سر ناچاری و درماندگی است. ساز و کاری برای پنهان نمودن خوار پنداری خود . انسان متکبر دارای شخصیتی خویشتن بیزار است . گوئی فراری رو به جلو دارد. او برای سرپوش گذاشتن بر ضعف های خود کناره گیری از دیگران را بر می گزیند. او خوب می داند که اگر آمد و شد بیشتری با دیگران داشته باشد کاستی هایش عریان می شود. از این رو و برای اینکه دستش پیش دیگران رو نشود حالتی را به خود می گیرد که این و آن گمان کنند که او در درون خود گوهری نایاب و با ارزش دارد . چیزی که وی را از دیگران باز شناخته می نماید. در کلام ایشان “منیت و خودبینی” جاری است. این را از جمله هائی خبری که با واژه “من” آغاز می شوند می توان به بسیاری یافت. مانند: “من این چنین هستم” و “من آن چنان نیستم”. مجتبی طاهری

چقدر این روزها سرم شلوغ است. از کتابی خوشم می آید. چند ساعتی را صرف خواندن چند فصل از آن می کنم. ناگهان در پاورقی اش به اسم یک فیلم برخورد می کنم. کتاب را می بندم و می روم سراغ آن فیلم. دانلودش می کنم و آن را می بینم . دیالوگ های زیبای فیلم را یادداشت می کنم . در این بین به جمله مشهوری از بزرگی اشاره می شود . فیلم را که تمام می کنم می روم و دنبال آثار آن شخص مشهور می گردم . به ده ها کتاب و مقاله برخورد می کنم. نمی دانم آن جمله زیبا در کدام کتابش نوشته شده است. تعدادی از آنها را دانلود می کنم و بعضی ها رو هم خریداری می کنم. برای آنها که پول پرداخته ام ارزش بیشتری قائلم. یکی را شروع می کنم به خواندن . در جایی از آن به فلسفه و دیدگاهی برخورد می کنم. به خودم می گویم چقدر به افکارم شبیه و با آن سازگار است. تمام موضوعات قبلی که مورد علاقه ام بوده اند را رها می کنم و به موضوع جدید می پردازم . در نتیجه کتابخانه ام پر می شود از کتاب های نیمه خوانده و کامپیوترم پراز فیلم و کتاب و مقاله و سریال های نیمه دیده، و مغزم پر از همه چیز از نوع ویکی… ادامه »پراکنده خواهی