بيهوده آب را گل آلود ميكنیاين حوضچه خالی از ماهی است مجتبی طاهری

آسوده باش من دعوا را می برم  “زمان” وكيل مدافع چيره دستی است مجتبی طاهری

یک استکان چای  و میزی کنار پنجره  … این هم تعریف ساده ایست از زندگی مجتبی طاهری

چای سرد دوریت را تلخ می نوشم قند دردلم آب می شود  وقتی از آمدنت خبر می دهی  آمدنت پایان پایان تلخی هاست مجتبی طاهری

تویی، که تازه رسیده ای ما سال هاست شهروند این شهریم: “شهر دوران” مجتبی طاهری

یکی در میان دگمه های پيرهنم باز  و بند كفشهامو نبسته ام آخه اين روزها تمام حواسم جمع فراموش كردن توئه مجتبی طاهری

این روزها حرف های سرد تو سلاح گرمی است … می كُشد مرا مجتبی طاهری

دلم برای “خودم” می سوزد چه ساده لوحانه  دروغ هایم را باور می كند مجتبی طاهری

نیم ساعته نشستم و چسبیدم به راحتی. به در ودیوار خیره شدم و تو برزخ تعارض گرفتارم. این شیطون هم دست از سرم بر نمیداره. عزمم رو جزم می کنم و با گفتن یه لعنت بر شیطون پا می شم و می رم و بالاخره مسواک می زنم. مجتبی طاهری

خوب من!با خورشید همسفر بودم. نگاهم تا آن سوی افق پرواز می کرد. تا غروب ، تا پایان اینجا و هرچه متعلق به حال بود. اذان مغرب سکوت شب را شکافت. دیگر از آفتاب اثری نبود. بیاد نماز افتادم. اما خدایا ! قبله ام کو ؟تنم از خوف خدا لرزید. کافر شدم . اما بیشتر به شرک می مانست تا کفر. آمرزش طلبیدم. خدا گناهم را بخشید: نسیمی وزیدن گرفت و سراپایم را نوازش داد. سبک شدم، بالهای خیالم را گشودم و تا رنگین کمان جمالت پرکشیدم. بر بام شهر بودم برقله کوه، جائی که همچون آبشار باید از بالا به پائین نگاه کرد. کاش بودی ومی دیدی: شهری از نور ، نقطه های روشن. و در دور دست، پائین تر از افق سوسوی آتشی و یا چراغ های دهکده ای . آسمانی به رنگ سیاه. واقعی ترین سیاهی و سیاه ترین واقعیت. وستاره هایی مثل همیشه روشن. لحظه ای نسیم از وزیدن ایستاد. خودم را یافتم : پاهایم میخکوب بر زمین. نگاهم چسبیده به ستاره ای که ستاره نبود و صورتی مهتابگون داشت. همه چیز سر جایش بود ، حتا من. اما دیگر ندیدمت. نوشته شده در تاریخ 1376/06/02 مجتبی طاهری