8 دیدگاه

1. امام رضا علیه السلام می فرمایند: روزگاری می آید که سعادت ده جزء دارد که نه جزء آن در دوری از مردم و یک جزء در خاموشی هست

   پاسخ

   1. درود بر شما جناب رحیمی عزیز. به نظرم آن روزگار هنوز فرا نرسیده است.

      پاسخ

2. آقای طاهری گرامی قلم شما بسیار زیباست به مرور باید متن های شما را بخوانم .قلمتان با دوام.

   پاسخ

   1. سپاس‌گزارم خانم موعودی گرامی. خوشحال می‌شم از نظرات شما مطلع بشم.

      پاسخ

3. سلام خوشحالم که شما را یافتم. به مرور مطالب تان را خواهم خواند. چه تیتر جالبی بود. انسان بی مخاطب کتابی است بی خواننده. انسان نیاز به تایید دیگران دارد، نیاز به دیده شدن دارد و این یک ضرورت است اما در حد تعادل. همه‌ی انسان‌ها هم نیاز دارند در روز ساعتی را با خود خلوت کنند و هم نیاز به معاشرت دارند. هر چیزی باید تعادل داشته باشد. مشکل اصلی ما در افراط و تفریط است.

   پاسخ

   1. و این تعریفی است از یک موجود اجتماعی به نام انسان که باید همیشه فاصله‌اش را با تنهایی تنظیم کند. دور شدن و نزدیک شدن به آن مطلوب آدمی نیست. و در جایی نوشته‌ام که: «تنهایی» موذیانه‌ترین حسی است که همه‌جا در کمین نشسته است .آنقدر موذی که وقتی از آن می‌گریزی به سراغت می‌‌آید و وقتی همراهش می‌شوی تو را از خود می‌‌‌راند.»

      پاسخ

4. زیبا بود و دلکِش بود.
   بله!
   دور بودن از دیگران شاید اندکی آرامش‌بخش باشد اما لذت‌بخش نیست.

   خوانده شدن انسان توسط دیگران گاهی می‌شود بلای جان او. انسان گاهی با دیگران بالا می‌رود گاهی نیز با سَر زمین می‌خورد.
   و انتظار برای خوانده شدن پیری می‌آورد. ذهن و فکر را می‌فرساید. گاهی نیز می‌شود با یک نظر دیگری گل‌از گل‌مان می‌شکفد و شاد می‌شویم. و دوباره انتظار.

   احساس مجهول ماندن گاهی، زمینه‌ساز تلاش بیشتر می‌شود و گاهی زمینه‌ساز شکست می‌شود.

   اما انسان همیشه ناگزیر به گرفتن تایید نیست. مانند متن شما که بدون تایید دیگران نیز عالی‌ست.

   پاسخ

   1. درود بر شما امیررضای عزیز.
      ممنونم از تعارفتون. به دنیایی پر از عجایب اشاره کردید. جهانی پر از عدم قطعیت و گونه‌گونی آدم‌ها. هیچ انسان درون‌گرایی را نمی‌توان یافت که از تنهایی خسته نشود و هیچ انسان اجتماعی و معاشرتی را که گاهی دلش خلوتی ساکت نخواهد.