«آدم‌ها فقط دو دسته ‌اند: دستۀ اول و دستۀ دوم».

تقسیم بندی های دوتائی آدم ها

آدم ها از نظر زیبایی ظاهر به دو دسته تقسیم می‌شوند : زیبا و زشت. از لحاظ تحصیلات به دو دسته با سوادها و بی سوادها. یا بلند قامتند یا کوتاه اندام، یا بد ذاتند یا خوش قلب. از نظر جنسیت به دو دسته زن و مرد، از نظرسن و سال به دو دسته جوان و پیر، واز نظر مرام دو دسته اند : با معرفت و بی معرفت. آدم ها به دو دسته والدین و فرزندان نیز تقسیم بندی می شوند. مجردها و متاهل ها، دوستان و دشمنان، غریبه و آشنا، مومن و کافر، و هزاران دسته بندی دوتائی دیگر.

ارزیابی آدم ها

در مناسبات روزمره مان مدام در حال طبقه بندی آدم های پیرامون خود و ارزیابی آن ها هستیم. شاید فکر کنید این تقسیم بندی مربوط به صفاتی است که در بالا بدان اشاره شد. من می خواهم بگویم که این طور نیست . در هر یک از تقسیم بندی های گفته شده هر آدمی ممکن است در نقطه ای بین دو سر طیف پایین و بالا، راست و چپ و خوب و بد و سایر ویژگی های انسانی قرار بگیرد. از آن گذشته می توان فردِ بلند قامتِ سیاه پوستِ مومنِ مجردِ مسنِ و خوش قلبی را هم در اطراف خود ببینیم. پس چرا در معرفی آدم ها تنها به یک و یا چند ویژگی او اشاره می کنیم.؟

هدف از دسته بندی آدم ها

 آدمی از آنجا که دلش می خواهد همه چیز را درک و تحلیل کند و برای رسیدن به آن ،همه چیز را از راه طبقه بندی به گروه ها و قالب ها ساده می کند . کلیشه ها را می سازد و طیف وسیعی از آدم ها را در دسته های کلی تری جای می دهد. چند شاخص برای هر دسته شناسایی و یا ایجاد می کند. بعد خیلی سطحی قالب های خود ساخته را به قضاوت و تحلیل در می آورد. این‌گونه است که گمان می کند که خیلی چیز ها را می داند.

 قالب پدرها، رفتارها، زن ها، مردها، قومیت‌ها و دیگر دسته بندی ها را فهرست می کند و چند برچسب برای آن ها معرفی می کند. و جالب این که خود را در دسته هایی با ویژگی های دلخواه خود طبقه بندی می کند.

چه بهتر بود که دسته بندی دیگری نیز وجود داشت: آنهایی که دیگران را به سادگی قضاوت می کنند و کسانی که سرشان توی کار خودشان است.