نیمه شعبان بود و جشنی در سراسر کشور به راه افتاده بود. در هر جایی و سر هر کوچه‌ای بساط شربت و شیرینی بر‌قرار بود. از خیابان فرعی به خیابان اصلی پیچیدم. جمعیتی شادان و خوش‌حال گرد هم جمع شده بودند. ماشین‌ها با زحمت از میان جمعیت عبور می‌کردند. گلوگاه ساخته بودند. فریاد می‌کشیدند و هلهله سر می‌دادند. خیابان یک‌طرفه بود راه برگشتی وجود نداشت. به‌ناچار با تکان دادن دست از میان جمعیت عبور می‌کردم. آن‌ها هم دست تکان می‌دادند. صدای ضربه‌های دست و مشتِ جمعیت را روی کاپوت و سقف ماشین می‌شنیدم. یکی پا را فراتر گذاشته و با چیزی فلزی شبیه به یک کلید ضربه‌ی محکمی به درِ ماشین وارد کرد.

اصلن به صلاح نبود که توقف کنم و یا اعتراضی به جمعیت بکنم. پیش از آن‌که برای خسارات احتمالی وارده به ماشین نگران باشم احساس نا‌امنی‌ای که جمعیت شاد برای من و خانواده‌ام ایجاد کرده بود آزارم می‌داد. به یاد برخی از موتورسواران افتادم که برایشان تفاوتی ندارد روز است و یا شب. دم دمای صبح است یا ظهر تابستان. همین که احساس می‌کنند در موقعیتی مسلط نسبت به سایرین می‌باشند با عربده و سوت و داد و فریاد از خیابان‌ها عبور می‌کنند. برایشان اهمیتی ندارد که در خانه‌ای کودکی را با زحمت خوابانده باشند و یا مریضی در حال استراحت باشد. ویراژ می‌دهند و افراد پیاده را چه در پیاده‌رو و چه در خیابان می‌ترسانند. حال همین افراد وقتی پیاده هستند رفتاری معقول و اجتماعی‌تر نسبت به سایر مواقع که سواره هستند از خود نشان می‌دهند. در میان آن جمعیت شادان و خوش‌حال به راحتی می‌شد افرادی را دید که به صورت انفرادی، متمدنانه‌تر رفتار می‌کنند اما در جمع و البته دور از چشم قانون و نیروهای ناظر، شادی خود را با رنج دیگران گره می‌زنند. به نظر می‌رسد این میل به تخریب و آزار دیگران همانند فنری است که توسط دست نیرومندی فشرده شده است. و اگر آن دست به کناری رود فنر به حالت اولیه برگشته و ویران‌گری آغاز می‌شود. این نیرو می‌تواند قانون، عرف و آبرو باشد. آزادی خواست هر ملتی است. اما مادامی‌که چهارچوب‌های اخلاقی و احترام به حقوق دیگران نادیده گرفته شود. خواسته‌ای عبث و بیهوده است.